Manastir Papraća je od Lovnice udaljen 12 km i nalazi se u istoimenom selu na putu Zvornik-Šekovići. Kroz manastirsko dvorište prolazi izvor Spreče, a obližnja planina Borogovo daje manastiru posebnu ljepotu. Sa trpezarijom od oko stotinu mjesta manastir ima mogućnosti za organizovanje raznih skupova, za šta su posebno zainteresovane nevladine organizacije. Neke već održane sjednice počinjale su molitvom nastojatelja manastira.
Prema jednom narodnom predanju manastir su podigli kralj Dragutin i njegovi sinovi, a prema drugom, manastir je zadužbina župana Vukana koji ga je podigao u znak pokajanja što je namjeravao promijeniti vjeru. U epskoj pjesmi manastir se pominje kao zadužbina Stefana Nemanje, a jedno predanje o četiri sestre srpskog «car Šćepana» govori da je svaka sagradila po jednu crkvu (u Tavni, Papraći, Lovnici i selu Cikotama).
Kraj u kome se nalazi Papraća bio je naseljen od davnina, o čemu svjedoče pronađeni rimski novčići, mnogi stećci srednjovjekovnih grobalja, ali i staro utvrđenje Perin-grad. Prvi pisani zapisi o manastiru nalaze se na jevanđelju iz 1551/52. godine, koje je iguman manastira dobio iz Rusije. Smatra se da je današnja manastirska crkva podignuta 1551. godine i da je njenu gradnju pomogao i ruski car Teodor Ivanović. Monasi ovog manastira i u kasnijim vremenima tijesno su sarađivali sa ruskom crkvom.
Poslije austrijsko-turskog rata i Papraća je zapuštena, a napušteno manastirsko imanje dobio je turski spahija Ferhat beg iz okoline Budima, koji je, ostavši bez imanja u Ugarskoj, došao u bosanski pašaluk. Obnova manastira vezuje se za 1853. godinu i ime hadži-Zaharija Popovića, sveštenika iz Osmaka, koji je malo zvono za crkvu donio čak iz Rusije.
Crkva manastira Papraća je najveća crkva u Bosni i Hercegovini i predstavlja dostignuće arhitekture moravske škole gradnje. Po svojoj trikonhnoj osnovi sličan je poznatim manastirima u Srbiji – Manasiji, Ravanici, Ljubostinji. Živopis manastira nije adekvatno sačuvan, ali i on upućuje na odlike moravske umjetnosti.